Unutmak tesellidir yalnızlığın
Güneşi bir kadeh şarap gibi içip
Delicesine sarhoş olmak
En güzel tarafı imkansızlığın
Hep böyle çocuksu mu bakar senin gözlerin?
Hep böyle içinde uzak bir ışık mı yanar?
Bakışlarında beni dinlendiren bir şey var;
Kıyısındaymış gibi en sakin denizlerin…
Ne olurdu saadetlerin en büyüğü
İşte ellerimde al, diyebilseydim
Anlardın ve hiç gitmezdin, değil mi
Bir gün olduğun gibi kal diyebilseydim.
Cemal Süreyyadan aşk şiiri
“İki kalp arasında en kısa yol:
Birbirine uzanmış ve zaman zaman
Ancak parmak uçlarıyla değebilen
İki kol.
Merdivenlerin oraya koşuyorum,
Beklemek gövde kazanması zamanın;
Çok erken gelmişim seni bulamıyorum,
Bir şeyin provası yapılıyor sanki.
Kuşlar toplanmış göçüyorlar
Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
Cemal Süreya
Sokak lambası altındayım sanırım
Işıklar biraz kent taklidi yapıyor
Rüzgar saçlarımda poyrazını demliyor
Bu mevsim oldukça uzun hazanı düşüyor payıma ayazlanıyor gece nöbetlerinde intiharlarım
Yazdığım her harf kamburuma ekleniyor topallıyorum…
Daha mı bir siyah gökyüzü sigaranın alevi gözüme kaçıyor
Aslında ağlamıyorum ki canım yandı sadece
Kunduramda vurup acıyı hatırlatmasaydı birde; çoktan unutmuştum ellerimi tutuşunu
Hangi masalda mutlu rolüne bürünsem yalanım yüzümden okunuyor
Acıyan bakışlar gözbebeklerimde
Yazık geçiyorlar içlerinden Çok yazık…
Nerde kurumuş bir dal görsem sehpa kuruyor kendime düşlerim
Eskiden böyle değildim ben; şimdi korkuyorum yaşamaktan
“Sen güçlüsün” diye sahte aforizmalar asıyorum duvarlarıma
Az bilinmeyenli bir denklemi çözemiyorum
Benden sen gidince bir kalan olmalıydı…
Olmadı… Olmuyor… Bu denklem her defasında eşitsizlikle bitiyor
