Bazen üzülüyorum kendime
Yaslanıp yürüdüğüm doğrularımla yanlış omuzlara baş koy muşluğuma
Ben verdikçe isteyen ve hep 'Fedakarlık Gerek' diye sineye çektiğim insanlarla kesişen yollarıma.
Hani yüreğim de taşıdıklarım ağır gelmedi de bana
Yorulduğum da umutlarımı tazeleyecek bir yüreği karşımda bulamadığım da tükendim.
Ruhumda ki bu kanayan yaralar dinmiyor ve aynaya bakınca
Yüzümde ki ' Değdi mi ' diyen o acı tebessümü bir türlü SİLEMİYORUM
0 yorum:
Yorum Gönder